Soms schrijf je iets op je blog waar je een half jaar (!!) op wacht om te publiceren. Waarom niet? Het heeft niks met interieur te maken. Het is te f*ckjes persoonlijk. Het is oud. Oud en toch zo ontzettend actueel. Vandaar dat ik hem toch gooi in de wereld van mogelijke herkenbaarheid.
Het is 28 juli 2017. Ik zit op de bank. Woest. Woest om niks. Pissig door het woordje ‘sporten’. Als GJ, a.k.a de man des huizes, het woord alleen al uitspreekt schieten mijn tenen alweer in de kramp.. Boos ben ik. ‘Hou toch eens op met dat woordje ‘sporten’! ‘het is alle Jezus niet meer dan 7 minuten lang iedere 30 seconden kunstjes doen’..
Sinds ik de knop eindelijk heb gevonden (ik zocht al dik een jaar) om dat babyvet kwijt te raken, moet dit lijf ook ‘sporten’. Ik haat sport. Tot in het diepst. Was ik maar iets minder gepassioneerd in eten, wijn en chillen en meer in sport.. ‘Man hé, wat heb ik je aangedaan?’ reactie van GJ op mijn onzinnige uitspraak. Ik wil schreeuwen. Schreeuwen als een kind die z’n zin niet krijgt. Maar dit is anders. Ik wil schreeuwen omdat ik weet dat ik wel moet. Zeg mij alleen niet dát ik MOET.
O God, ik word onredelijk. ‘Flikker op, ik haat je’, zeg ik terwijl ik quasi achtig naar ‘Say yes to the dress’ kijk. Ik probeer aan leuke dingen te denken. Het enige wat mijn hoofd denkt is een slank lijf. Een slank lijf onder mijn gezicht. Een lachend gezicht. In een trouwjurk ofzo. Al is een strakke spijkerbroek ook al goed. Terwijl GJ naar boven gaat om z’n ‘sportkleding’ aan te trekken (serieus voor f*cking 7 minuten) pep ik mij op. Onder druk. Met 100% tegenzin. En allerlei frustratie scheldwoorden op het puntje van mijn tong. ‘Next up: jumping jacks’, schreeuwt de fanatieke nep sporter van de 7 minutes app uit de telefoon. Ik sta op. Spring in tegenovergestelde richting van GJ en moet lachen. Slanke Gem; here I come!
Koekjes en liefdadigheid 
Plaats een reactie